Rozdział 3 - Ile czasu potrzeba, by wybaczyć wszystkie błędy?

Dedykacja ponownie dla WhiteTiger, Księżniczki Karmen Elsette Dark IV i wszystkich komentujących <3 Dziękuję za takie miłe słowa! :D


I ja… No cóż, inaczej tego nie da się ująć… Zakochałem się.
Przyjaciele Rona gapili się na niego w osłupieniu. Szalony Rudzielec, który jeszcze nie dawno garnął się do Hermiony jest zakochany w kimś innym? Ta sama osoba, która jeszcze przed wojną nie potrafiła mówić o uczuciach właśnie wyznała im swoją miłosną tajemnicę? Cóż, Ron potrafił zaskakiwać. Najwyraźniej po ciężkich czasach i śmierci wielu bliskich, niezmiernie się zmienił.
Pierwsza odezwała się Ginny.
- To dlatego byłeś taki zamyślony po powrocie z Rumunii! Ron, to cudowna wiadomość! Mogę być chrzestną?! - wykrzyknęła rozradowana siostra.
Rudy momentalnie poczerwieniał.
- Ginny! - warknął.
Harry i Hermiona wydawali się być zszokowani informacją. Chłopiec, który przeżył zawsze sądził, że Ron nie ma przed nim tajemnic. Oburzony jego postawą, zapytał niezadowolony:
- Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałeś?
- Harry, to nie tak, że ja ci nie ufam…
- Tak to wygląda - warknął.
- Ja po prostu nie chciałem, żebyś się ze mnie naśmiewał! - wyrzucił z siebie Ron.
- Ja?! Naśmiewał?! Czy ty już kompletnie oszalałeś?! Przecież jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, możesz mi mówić dosłownie wszystko!
- Ja… Masz rację. Przepraszam Harry, głupio się zachowałem… - powiedział cicho Rudy.
- Stary, tylko się nie załamuj! I nie rób tak więcej, proszę.
- Jasne, dzięki - burknął zawstydzony chłopak.
Hermiona nie wiedziała co powiedzieć przyjacielowi. Była szczęśliwa, że wreszcie sobie kogoś znalazł. Jak również dlatego, że nie przeżywał ich rozstania aż tak bardzo, jak myślała. W niewielkim stopniu także martwiła się o Rona. Mimo tego, że był już dorosły, dość często zachowywał się jak mały chłopiec. Bała się, że popełni jakąś głupią gafę i straci szansę na dziewczynę. Albo, że ta sama go odtrąci. Całym sercem miała nadzieję, że wszystko mu się uda.
- Jeju, Ron, to wspaniała wiadomość! Mam nadzieję, że się wam powiedzie. Tylko nie zapomnij o nas, dobra?
- Jak mógłbym zapomnieć?! W końcu jesteście dla mnie najważniejsi! - odparł uradowany chłopak. Cieszył się, że Hermiona zareagowała optymistycznie.
Nagle Ginny zaklęła siarczyście.
- Już po szesnastej! - krzyknęła. - Wybaczcie, ale muszę was zostawić, bo jestem umówiona - powiedziała szybko. Uścisnęła Rona, pożegnała się z nim i wybiegła z Wieży bez żadnych dodatkowych wyjaśnień.
Harry zmarszczył brwi.
- Wiesz o co chodzi? - zapytał brązowookiej, na co ta pokręciła przecząco głową.
- Chyba muszę się powoli zbierać - powiedział Ron smutnym głosem. - Jak chcecie to umówimy się za chwilę przed szkołą, tam powinien już na mnie ktoś czekać. Ja tylko skoczę po kufer i do was dołączę - postanowił Rudy, po czym udał się do swojego dormitorium, a Hermiona i Harry ruszyli przed szkołę.
- Szkoda, że wyjeżdża - odparł ciemnowłosy, idąc z Gryfonką po zatłoczonych korytarzach.
- Będzie mi go brakować. Nasze Złote Trio bez niego to nie to samo. Mam tylko nadzieję, że sobie tam poradzi.
- Ja też.
Resztę drogi przebyli w milczeniu, każde z nich pogrążone we własnych myślach.
Gdy dotarli na miejsce zobaczyli mały powóz, ciągnięty przez dwa hipogryfy. Przed nim stał średniego wieku mężczyzna z ogromną białą brodą, czekający na przyszłego studenta. Rozmawiał z Hagridem, który z czułością głaskał przybyłe zwierzęta. Gdy tylko Olbrzym zauważył zbliżających się Harry’ego i Hermionę, rozpromienił się. Podszedł do nich, by po chwili wziąć ich w objęcia.
- Harry! Hermiona! Jak ja was dawno nie widziałem! Cholibka, gdzie te czasy, kiedy przychodziliście do starego Hagrida codziennie! Co was tu sprowadza?
Przyjaciele wyswobodzili się z objęć i z uśmiechami na twarzach opowiedzieli Hagridowi o wyjeździe Rona.
Olbrzym pokiwał smutno głową.
- A więc to on wyjeżdża? Na Merlina! Będzie go wam brakować, prawda?
Pokiwali głowami.
- Ale powiedział, że wróci na koniec siódmej klasy. Na szczęście, bo nie sądzę, żebyśmy dłużej bez niego wytrzymali. I… - Hermiona przerwała w pół słowa. - O wilku mowa! - powiedziała, wskazując ręką przed siebie.
Wszyscy spojrzeli w wyznaczonym kierunku. Ron szedł w ich stronę, a za nim lewitował kufer. Przybysz z Bułgarii pomógł chłopakowi włożyć bagaż do powozu. Po czym przyszedł czas na pożegnania.
Rudy podszedł do przyjaciół i uśmiechnął się smutno.
- Będę tęsknił - powiedział.
- My też będziemy. Strasznie. Pisz do nas! I nich sobie tam nie zrób! - odparła Hermiona, przytulając chłopaka.
- Powodzenia, stary. Wracaj jak najszybciej - Harry objął przyjaciela i poklepał go po plecach.
- I pamiętaj, że zawsze możesz na nas liczyć. Nawet jeśli jesteś osobno, będziemy przy tobie. Złote Trio na zawsze razem, pamiętasz? - powiedziała Hermiona ze łzami w oczach.
Ron po raz ostatni przytulił się do przyjaciół, a następnie wsiadł do powozu.
- Szczęśliwej podróży - krzyknęła brązowooka do kierującego z uprzejmym uśmiechem.
Pojazd powoli zaczął wzbijać się w powietrze i oddalać. Ron wychylił się z okna i pomachał przyjaciołom.
Stali tam w trójkę, dopóki powóz nie zniknął za horyzontem. I Hermiona, i Harry wiedzieli, że teraz nie będzie tak samo. Nie jest łatwo ot tak przyzwyczaić się do przebywania bez osoby, z którą spędzało się czas od ponad siedmiu lat. Bez osoby, z którą posiada się tyle wspomnień. Bez kogoś bliskiego i ważnego dla siebie. Wcześniej nawet nie myśleli, że będą czuć się tak okropnie. Przyjęli wiadomość o wyjeździe Rona bardzo spokojnie. Wydawało im się, że nic im to nie będzie przeszkadzało. Teraz łatwo spostrzegli, jak bardzo się mylili.
Głoś Hagrida przerwał ich dołujące myśli.
- Cholibka, jak już się ciemno zrobiło. Wracajcie lepiej do szkoły, żebyście nie mieli później problemów.
- Cześć, Hagridzie - mruknęli cicho.
- Do zobaczenia, trzymajcie się - powiedział i udał się do chatki.
Harry i Hermiona powoli powlekli się w stronę zamku. Żadne z nich nie przerwało panującej ciszy. Nie była ona krępująca. Wręcz potrzebowali jej.
Gdy weszli do głównego holu, brązowooka przystanęła i powiedziała cicho:
- Muszę jeszcze coś załatwić. Idź sam.
Harry nie protestował. Kiwnął głową i krótko ścisnął przyjaciółkę. Oboje tego potrzebowali. Wymienili porozumiewawcze, smutne spojrzenia, mówiące “muszę pobyć sam”. Po czym rozeszli się.
Hermiona powoli ruszyła w przeciwną stroną od dormitoriów Gryffindoru. Zaczęła wspinać się po schodach, szukając w myślach miejsca, gdzie mogłaby pobyć sam na sam ze swoimi myślami. Po chwili przypomniała sobie sytuację, również związaną z Ronem. Szósty rok. Dwa lata temu. Pobiegła do niewielkiego pomieszczenia, do którego z obu stron prowadziły wąskie schody. Niedaleko Wieży Astronomicznej. I płakała z powodu związku Rudego z Lavender. A potem znalazł ją Harry. Nie najpiękniejsze wspomnienie, ale przynajmniej dziewczyna wyznaczyła sobie miejsce.
Z każdym krokiem jej rozpacz bardziej się pogłębiała. Aż w końcu nie wytrzymała. Po jej policzkach zaczęły sączyć się łzy.
Na miejsce dotarła biegiem, dziękując Merlinowi za to, że nie spotkała nikogo po drodze.
Ciężko usiadła na kamiennych schodach i ukryła twarz w dłoniach.
Ron wyjechał. Wiedziała, że chłopak nie opuścił ich na zawsze, ale straciła możliwość bezpośredniego kontaktu z bliską osobą, co sprawiło, że miała ich coraz mniej. Z kimś, kto zawsze pocieszał i można było z nim porozmawiać dosłownie o wszystkim. Ta sytuacja w minimalnym stopniu przypominała jej śmierć. A cierpienia po śmierci bliskich zdążyła doświadczyć podczas wojny. W zdecydowanie zbyt dużym stopniu, jak na jej wiek.
Zaczęła wspominać wszystkie przygody z Ronem, a łzy zaczęły lać się jeszcze szybciej.
“On nie umarł. Opanuj się. Opanuj się. Opanuj się.” - powtarzała sobie w myślach.
Na nic się to nie zdało.
Nie było konkretnego powodu, dla którego wciąż płakała.
Po prostu miała taką potrzebę.
Potrzebę pomyślenia i popłakania sobie w samotności.
Ze łzami wyrzucała z siebie całe zło, które się jej przytrafiło. Wszystkie swoje żale, smutki, problemy. To, czego się bała i czego żałowała. Swoje tajemnice, którymi z nikim się nie podzieliła. To, co codziennie ukrywała pod postawą twardej Gryfonki.
Jedyne, czego w tamtym momencie pragnęła to samotności.
Jednakże los przygotował dla niej inną niespodziankę.
I już po chwili usłyszała stukot kroków na schodach.
Ktoś wszedł do pomieszczenia, ale Hermiona mało to obchodziło. Wciąż trzymała twarz ukrytą w dłoniach.
Nagle poczuła, że ktoś siada obok niej.
- Zaszczycisz mnie swym spojrzeniem, czy nie jestem godzien tego zaszczytu? - zapytał głos przesiąknięty ironią, który skądś znała.
Ciekawość zwyciężyła i Gryfonka uniosła wzrok i ujrzała niezmiernie przystojnego blondyna, z szelmowskim uśmiechem na ustach. Jednak zadowolona mina od razu zniknęła z jego twarzy, gdy zobaczył stan dziewczyny. Miała załzawione, całe czerwone od płaczu oczu, wyrażające ogromne cierpienie.
- Ej, Granger… co jest? - zapytał już znacznie łagodniejszym tonem.
- Nie twoja sprawa, Malfoy. Idź sobie - powiedziała stanowczo Granger i odwróciła wzrok.
“Jak nie idzie po dobroci, trzeba użyć radykalnych środków” - pomyślał Ślizgon.
- Rozmawiałem z Potterem - odparł.
- Ta wiadomość odmieniła moje życie, Malfoy. A teraz sobie idź - powiedziała łamiącym się głosem.
- Potter przyjął moje przeprosiny - kontynuował, niezrażony jej słowami. - I dość sporo rozmawialiśmy. Mówiłem mu, że ty ostatnio nawet nie chciałaś mnie słuchać. Powiedział, że ci się nie dziwi. Szczerze, to ja także się nie dziwię… Był podobnie załamany jak ty. I powiedział, że moja obecność poprawiła mu humor, o co nigdy by siebie nie podejrzewał. Więc dasz sobie pomóc, czy będziesz tak siedzieć w milczeniu?
- Malfoy, nie ufam ci - powiedziała cichutko.
- Cholera, Granger! Nie musisz mi od razu ufać! Chcę tylko cię przeprosić, kobieto! Ile czasu potrzeba, żebyś mi wybaczyła wszystkie błędy?! Nie będę się za tobą uganiał, nawet sobie nie myśl! - wykrzyczał głośno wściekły Malfoy, na co Gryfonka aż się wzdrygnęła.
- To sobie idź… - szepnęła.
Odpowiedziała jej cisza.
“Może wreszcie posłuchał” - pomyślała i odwróciła wzrok, by to sprawdzić.
Jednak jej oczy natrafiły prosto na stalowoszare, pozbawione wyrazu tęczówki blondyna, który nie ruszył się z miejsca.
Niedokładnie wiedział dlaczego nie poszedł. Coś kazało mu zostać przy tej dziewczynie.
- No co, Granger? Jednak ze mną porozmawiasz? - spytał.
Dziewczyna pokręciła głową i wlepiła wzrok w podłogę.
Siedziała tak i siedziała, od czasu do czasu spoglądając na Draco, aby zobaczyć, czy wciąż tam był. Minuty ciągnęły się niemiłosiernie długo i Hermiona była przekonana, że spędzili w tym miejscu bardzo wiele czasu. Kiedy już się do końca uspokoiła, postanowiła przerwać ciszę.
- Dlaczego nie poszedłeś? - zapytała cichutko.
- Bo nie cię tak nie zostawię. Po za tym chcę pogadać.
Dziewczyna przez chwilą zastanawiała się nad odpowiedzią. W końcu odparła:
- Nie chcę teraz rozmawiać.
- W takim razie przeniesiemy to na inny raz. Idziesz jutro do Hogsmeade?
- Chyba tak…
- No to pójdziemy razem.
- Słucham?! - zapytała zszokowana Gryfonka.
- To, co słyszałaś, Granger. Moja obecność poprawia humor, zobaczysz.
- A co jak się nie zgodzę?
- Zgodzisz się - odparł stanowczo.
- Nie ma mowy!
- Ładnie proszę - powiedział z sarkastycznym uśmiechem.
- Nie.
- Oj, Granger, to będzie tylko rozmowa…
- Nie.
- No dobrze. Czyli mam rozumieć, że tchórzysz?
I tu ją miał.
- Nie tchórzę! - wrzasnęła.
- Czyli idziesz? - zapytał ze zwycięskim uśmieszkiem.
- Idę - powiedziała stanowczo.
- A teraz grzecznie pozwolisz mi odprowadzić się do dormitorium. Jest strasznie późno.
- Poradzę sobie sama. Po za tym jest dopiero dwudziesta - prychnęła, jednocześnie wstając.
- Och, czyli znowu tchórzysz, bo ktoś nas może zobaczyć razem? - zapytał blondyn z tryumfem wypisanym na twarzy.
Dziewczyna tupnęła nogą ze złości.
- Chodź. Ale tylko do schodów - warknęła.
- Ehh, Granger, twoja gryfońska duma kiedyś cię zgubi - powiedział i również wstał.
- A co cię to niby obchodzi?! - krzyknęła.
- Nic, a nic - odparł wspinając się po schodach.
Szli w milczeniu przez puste korytarze. Dopiero w głównym holu pojawiło się sporo uczniów. Jak na komendę gapili się oni w oszołomieniu w dwójkę odwiecznych wrogów, którzy pojawili się idąc ramię w ramię.
Draco nachylił się do swojej towarzyszki i szepnął jej do ucha:
- Mam nadzieję, że nie stchórzysz, bo zamierzam zrobić tu niezłe przedstawienie.
- Malfoy, co ty… - nie dokończyła, bo chłopak złapał ją za rękę i pociągnął za sobą przez hol pełen zszokowanych spojrzeń uczniów. Wszyscy zamilkli i wpatrywali się w nich z szeroko utwartymi ustami. “Para Stulecia”, jak Hogwartczycy zwykli nazywać największych wrogów, a jednocześnie prefektów naczelnych i najlepszych uczniów ostatniego rocznika, Dracona i Hermionę (ku ich odwiecznemu niezadowoleniu), po raz pierwszy przejawiła do siebie cień sympatii. W końcu nie łatwo przyswoić do wiadomości, że Gryfonka - najmądrzejsza uczennica od czasów Roweny Ravenclaw, zbawczyni świata czarodziejów, dziewczyna z mugolskiej rodziny i słynna przyjaciółka Pottera trzyma za rękę króla Slytherinu - byłego Śmierciożercę, wrednego i sarkastycznego arystokratę, czystej krwi.
Gdy doszli do schodów po przeciwległej stronie, Draco zatrzymał się i powiedział głośno:
- Do jutra - po czym szybko cmoknął dziewczynę w policzek i odwrócił się na pięcie, by pójść do siebie.
Reakcja dziewczyny była na tyle szybka, że blondyn nie zdążył zbyt daleko zwiać.
- Malfoy, ty durna fretko! Jeszcze tego pożałujesz! - wrzasnęła na całe gardło. Wszystkie spojrzenia skierowały się na nią.
Blondyn przystanął i z sarkastycznym uśmiechem zwrócił się w stronę Hermiony:
- Nie ma za co, skarbie! - krzyknął.
- Ty porąbany arystokrato z przerostem cholernych ambicji!
- Też cię kocham, Granger! - wrzasnął, posłał jej buziaka i puścił się biegiem w kierunku dormitorium Slytherinu.
Gryfonka także nie zamierzała dłużej tam zostawać, więc chwilę później wpadła do swojego pokoju, przygotowała się do spania i momentalnie zapadła w krainę Morfeusza.
Natomiast uczniowie, obecni w holu głównym, jeszcze długo nie kładli się spać. Połączyli się w grupki i żywo dyskutowali o szokującej sytuacji, która niedawno miała tam miejsce.
Hogwart dostał nową, idealną do plotek sensację.

                                                   ***